fair play
 
Encyklopedia PWN
fair play
[feər pleı; ang.] Wymowa,
gra lub walka sport. prowadzona w sposób uczciwy, szlachetny, zgodny z przepisami (tzw. czysta gra);
pojęcie „fair play” określa najważniejsze wartości, które powinny cechować współzawodnictwo sport.; od 1964 postawy sport. zgodne z zasadą fair play są corocznie nagradzane przez Międzynar. Komisję Fair Play przy UNESCO (CIFP, zał. 1963); przyznaje się nagrody gł. (Trofeum P. de Coubertina), dyplomy honorowe i listy gratulacyjne; trofea fair play otrzymali m.in. Polacy: R. Szurkowski (1970) i D. Zawadzki (1984). Od 1963 w Polsce PKOl i „Sztandar Młodych” przyznawały tytuł Dżentelmena Sportu, obecnie pod nazwą Nagroda Główna Fair Play PKOl i „Rzeczpospolitej”; laureatami tej nagrody byli m.in.: Z. Pietrzykowski (1963), E. Franke (1964), I. Kirszenstein-Szewińska i W. Baszanowski (1965), E. Kłobukowska (1966), J. Grudzień (1967), R. Szurkowski (1970), 2-krotnie W. Lubański (1972, 1977), K. Wielicki (1980), A. Grubba (1988); honorowymi statuetkami fair play, wręczanymi od 1997, nagrodzono m.in. M. Kwaśniewską-Maleszewską i K. Górskiego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia