etruski styl,
moda w sztuce klasycystycznej 2. połowie XVIII w.;
etruski styl
Encyklopedia PWN
zainspirowana kolorystyką i motywami przejętymi z malowanych waz greckich czarno- i czerwonofigurowych attyckich, a także czerwonofigurowych południowoitalskich, znajdowanych w 2. połowie XVIII w. w grobach na obszarze Kampanii oraz dawnej Etrurii (obecna Toskania) i powszechnie uważanych za etruskie. Styl ten, wzbogacony o motywy ornamentalne rzymskie, przejęte głównie z dekoracji groteskowej, znanej od czasów renesansu z terenów Rzymu (Domus Aurea Nerona uchodzący za termy Tytusa), a także o motywy zaczerpnięte z odkrywanych wówczas malowideł w Pompejach i Herkulanum, upowszechnił się w Europie dzięki bogato ilustrowanym albumom, m.in. Recueil d’antiquités égyptiennes, étrusques, grecques, romaines et gauloises C.P. Caylusa. Styl etruski rozwinął się we Francji ok. 1760, następnie w Anglii w twórczości R. Adama, który zaprojektował wiele wnętrz oraz mebli (np. do pokoi etruskich w rezydencjach Osterley Park 1775–79, Derby House 1763–80 i Cumberland House); 1787 ebenista francuski, G. Jacob, zaprojektował i wykonał krzesło wzorowane na sztuce etruskiej; styl etruski był modny także w okresie dyrektoriatu; znalazł odbicie w twórczości Ch. Perciera i P.F. Fontaine’a; podobnie w Anglii, jeszcze 1840–94 było widoczne zainteresowanie tym stylem. Wnętrza w stylu etruskim wykonywano także w Polsce, np. w pałacu w Wilanowie. Zdecydowana większość przykładów stylu etruskiego była etruska tylko z nazwy, wywiedzionej z błędnego przekonania, iż czarno- i czerwonofigurowe wazy greckie były wyrabiane przez Etrusków.
