empiriokrytycyzm
nurt pozytywizmu z przełomu XIX i XX w.,
[gr. empeiría ‘doświadczenie’, kritikós ‘osądzający’],
drugi pozytywizm, machizm,
empiriokrytycyzm
Encyklopedia PWN
uformowany przez E. Macha i (niezależnie) R. Avenariusa, postulujący usuwanie ze sfery poznania ludzkiego czynników subiektywnych, apriorycznych i metafizycznych; empiriokrytycyzm odrzucał dwoistość rzeczy i obrazu rzeczy danych przez wrażenia, zawierzając wyłącznie „czystemu” doświadczeniu, postulował naukę wolną od metafizyki, sprowadzając ją wyłącznie do opisu zjawisk w sposób ekonomiczny, tj. skrótowy; odmianami empiriokrytycyzmu są: empiriomonizm (A.A. Bogdanow) i empiriosymbolizm (P.S. Juszkiewicz).
