elektroniczna muzyka, nazwa zaniechana muzyka elektronowa,
muz. muzyka, której materiałem są dźwięki wytwarzane i przekształcane przez urządzenia elektroniczne i utrwalane na taśmie magnetycznej.
elektroniczna muzyka
Encyklopedia PWN
Poddawane przekształceniom zmieniającym ich barwę, głośność, wysokość, czas trwania itp. za pomocą filtrów, modulatorów i in. urządzeń elektronicznych W praktyce są często wykorzystywane dźwięki z innych źródeł, np. brzmienie głosu ludzkiego lub instrumentów, odgłosy przyrody, co powoduje zatarcie granicy między muzyką elektroniczną a konkretną (oba kierunki są też zwane muzyką eksperymentalną). Utwory muzyki elektronicznej są utrwalane na taśmie magnetycznej, której montaż, często bardzo skomplikowany, pozwala na zorganizowanie dźwięków w czasie, dowolne ich zestawianie, nakładanie, powtarzanie itp. Ulepszone urządzenia elektroniczne, a zwłaszcza syntezatory dźwięku, umożliwiły komponowanie muzyki elektronicznej „na żywo”, z pominięciem montażu taśmy, podjęte przez nurt muzyki elektronicznej zwany live electronic music. Rozwój muzyki elektronicznej zainicjowało 1951 studio muzyki elektronicznej radia w Kolonii: H. Eimert, K. Stockhausen, W. Meyer-Eppler (fizyk), F. Enkel (inżynier); podobne próby, lecz z wykorzystywaniem również materiału dźwiękowego używanego w muzyce konkretnej, podjęli w tym samym czasie V. Ussachevsky i D. Luening w Stanach Zjednoczonych (tzw. music for tape). W Warszawie 1957 powstało Studio Eksperymentalne Polskiego Radia i Telewizji (założone przez J. Patkowskiego).
