W sztukach plastycznych związany z ówczesnymi awangardowymi prądami (np.
dadaizmem,
fowizmem,
futuryzmem); główne cechy: subiektywizm przez spontaniczne wyrażanie przeżyć wewnętrznych, tendencje mistyczne i krytyka współczesnej cywilizacji, posługiwanie się brutalnym kontrastem, karykaturą i groteską, celowe deformowanie zewnętrznego obrazu świata. Bezpośrednimi prekursorami ekspresjonizmu byli: V. van Gogh, H. Toulouse-Lautrec, J. Ensor i E. Munch; ekspresjoniści nawiązywali m.in. do sztuki społeczeństw pierwotnych i sztuki dziecięcej, do średniowiecznej rzeźby, sztuki ludowej, fowizmu i
symbolizmu. Ogólną tendencją było przywiązywanie dużej wagi do formy (linearyzm, deformacja obrazu, abstrakcyjny koloryt w dysonansowych zestawieniach), rezygnacja z wiernego odtwarzania rzeczywistości na rzecz wnikliwej analizy przeżyć wewnętrznych i spotęgowania siły wyrazu (ekspresji). Rozwinęła się grafika (zwłaszcza drzeworyt). Ośrodkiem ruchu było ugrupowanie
Die Brücke (E.L. Kirchner, E. Heckel, K. Schmidt-Rottluff, E. Nolde, M. Pechstein) i
Der Blaue Reiter (W. Kandinsky, F. Marc, A. Macke); z ekspresjonizmem byli związani także P. Modersohn-Becker, O. Kokoschka, E. Barlach, K. Hofer. Ekspresjonizm rozwinął się też we Francji (fowiści, malarze z
École de Paris), Belgii (C. Permeke, F. Mesereel), Polsce (m.in. ugrupowania
Formiści,
Bunt), Holandii, Hiszpanii, a także w obu Amerykach (m.in. w Brazylii i Meksyku).
