druzowie
 
Encyklopedia PWN
druzowie, duruz, arab. durūz, nazwa własna muwahhidun, arab. muwaḥḥidūn,
odłam islamu powstały w XI w., do XIX w. uznawany za heretycki.
Wywodzi się z szyickiego isma’ilizmu; jednym z jego założycieli był Muhammad ad-Darazi, od niego powstała nazwa ugrupowania; druzowie uznają fatymidzkiego kalifa Al-Hakima (zm. 1021) za boga. Są społecznością zamkniętą dla obcych (małżeństwa zawierają tylko w obrębie własnej grupy, nie przyjmują nowych wyznawców, wierzą, że dusza umierającego druza wstępuje w ciało druzyjskiego noworodka). Wspólnota druzyjska jest podzielona na dwie grupy: ukkal [‘wiedzących, mędrców’] i dżuhhal [‘nieświadomych’] — przejście do grupy wyższej wiąże się z odpowiednimi obrzędami inicjacyjnymi. Początkowo druzowie działali w Egipcie, później przenieśli się na tereny obecnego Libanu, Syrii i Palestyny, gdzie tworzą wspólnotę liczącą ok. 1 mln osób. Doktryna druzów, ukrywana przed osobami z zewnątrz, opiera się na 111 traktatach (risala), obejmujących wszystkie rel. idee i obowiązki w niewielkim stopniu odbiegające od ortodoksji muzułmańskiej. Druzowie odgrywali i odgrywają ważną rolę w historii i polityce Libanu. Wyznawcami tego odłamu były rody Szihab i Ma’in; obecnie jako siła polit. są reprezentowani przez Postępową Partię Socjalist. i ród Dżunbulattów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia