dom bankowy,
przedsiębiorstwo należące do osób fizycznych lub spółek (jawnych, komandytowych itp., lecz nie aukcyjnych), prowadzące operacje bankowe (banki), głównie pieniężne, zwłaszcza wekslowe.
dom bankowy
Encyklopedia PWN
Pierwsze domy bankowe powstały w średniowieczu na zachodzie Europy, a szczególnie silne były w XIV–XV w. w miastach północnej Italii (zwłaszcza Florencja, Genua, Mediolan), później w Niemczech, zwłaszcza dom bankowy Fuggerów (Augsburg) i Welserów, od schyłku XVI w. w Amsterdamie, później w Hamburgu, Norymberdze, w XVIII w. w Londynie. W Polsce pojawiły się u schyłku średniowiecza, zakładane przez kupców, głównie w celu finansowania własnych interesów; w XVI–XVII w. ich głównym ośrodkiem był Kraków (J. i S. Bonerowie, S. Montelupi), także Gdańsk (J. Hewel), Toruń, a na ziemiach związanych z Polską — Szczecin (Loytzowie) i Wrocław; w 2. połowie XVIII w. centrum bankierstwa polskiego stała się Warszawa (m.in. P. Fergusson Tepper, P. Blank, A. Kapostas, A.P. Potocki); 1793 większość domów bankowych zawiesiła wypłaty, a sejm grodzieński wyznaczył komisję do likwidacji ich interesów; w XIX w. szybki rozwój operacji bankowych doprowadził do powstania (niekiedy z domem bankowym) banków aukcyjnych, domy bankowe zaś ograniczały się do operacji na mniejszą skalę, zwłaszcza o charakterze lokalnym. W Polsce przed 1939 największy dom bankowy należał do rodziny Szereszowskich, znane były także m.in. Dom Bankowy Józef Skowronek i Ska oraz S. Natanson i Synowie (Warszawa), Dom Bankowy Kratochwil i Pernaczyński (Poznań), Dom Bankowy A. Holzer (Kraków), Dom Bankowy Bunimowicz (Wilno); liczne domy bankowe działały także w Łodzi; wiele domów bankowych upadło po 1930, pozostałe uległy likwidacji podczas okupacji niemieckiej; formalnie postawiono je w stan likwidacji 1947.
