devotio moderna
 
Encyklopedia PWN
devotio moderna
[łac., ‘nowa pobożność’],
kierunek duchowości rel. związany z tzw. braćmi i siostrami wspólnego życia oraz kanonikami regularnymi z Windesheim,
będący przejawem ruchu zelantów w Niderlandach XIV–XV w., zmierzających do pogłębienia życia duchowego, za inicjatora devotio moderna uważa się G. Grootego (1340–84), a dziełem odzwierciedlającym jej zasady jest popularne do dzisiaj O naśladowaniu Chrystusa, przypisywane Tomaszowi à Kempis. Devotio moderna była w mieszczańskim środowisku Niderlandów reakcją na formalizm praktyk rel., przerost modlitwy liturgicznej oraz spekulacji teol. (zw. devotio antiqua), a także na niektóre formy pobożności lud.; celem devotio moderna było ukształtowanie pobożności indywidualnej, opartej na codziennym praktykowaniu cnót i wypełnianiu obowiązków; za wzór do naśladowania stawiała człowieczeństwo Chrystusa, podkreślała znaczenie uczucia i osobistego przeżycia, potrzebę samotności i milczenia oraz zalecała umiar w praktykach ascetycznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia