decorated style
 
Encyklopedia PWN
decorated style
[dẹkəreıtıd staıl; ang., ‘dekoracyjny styl’],
termin używany na określenie dojrzałej fazy gotyku ang. (ok. 1250–1360);
periodyzację tę wprowadził 1817 T. Rickmann, który podzielił angielską architekturę średniow. na 4 fazy (anglo-normandzka, early English, decorated style, perpendicular style); decorated style odznacza się bogactwem form dekoracyjnych, widocznym w ukształtowaniu sklepień, portali, okien itp.; najbardziej charakterystycznymi motywami są m.in.: łuk wklęsło-wypukły w formie oślego grzbietu i obficie stosowany ornament ze stylizowanych liści; do najważniejszych przykładów decorated style należą: chór katedry w Chester, wschodnia część katedr w Bristolu i Wells, części katedr w: Ely, Lichfield, Exeter, Lincoln, Gloucester, York.
zgłoś uwagę
Ilustracje
York, katedra pw. Św. Patryka (Wielka Brytania)fot. J. Kilian/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia