daktylowiec, feniks, Phoenix,
rodzaj rośliny drzewiastej z rodziny arekowatych (palm), Arecaceae (Palmae);
daktylowiec
Encyklopedia PWN
ok. 15 gat. rosnących w tropik. i subtropik. rejonach Azji i Afryki; kłodzina do 30 m wys.; liście pierzaste, dolne listki zwykle przekształcone w ościste kolce; daktylowce są dwupienne, kwiaty zebrane w miotlaste kwiatostany; owoc jednonasienny, podłużny lub owalny, mięsisty, u niektórych gat. jadalny. Daktylowiec właściwy, palma daktylowa, Ph. dactylifera, jest jedną z najstarszych roślin uprawnych, w stanie dzikim nieznana, charakterystyczna roślina oaz pustynnych, sadzona już prawdopodobnie 7000 lat p.n.e. na obszarze Mezopotamii, także w staroż. Egipcie; ok. 5000 odmian, uprawia się w suchych regionach Afryki i Azji oraz w Kalifornii i południowej Hiszpanii; daktylowiec właściwy był pierwszą sztucznie zapylaną rośliną uprawną (staroż. Mezopotamia i Egipt); dojrzałe daktyle są pomarańczowo-brązowe; rozróżnia się daktyle miękkie (ok. 70% węglowodanów, 2–5% tłuszczów i 2–3% białek), jadane świeże, suszone, prasowane i w przetworach, oraz daktyle półtwarde i twarde (dużo skrobi), spożywane lokalnie w krajach arabskich, przerabiane na mąkę i paszę; z soku otrzymywanego z naciętej kłodziny robi się wino, z liści — plecionki; w uprawie jako ozdobne drzewa alejowe i żywopłotowe także inne gatunki daktylowca, np. daktylowiec kanaryjski, Ph. canariensis, z W. Kanaryjskich, o niższej i grubszej kłodzinie (w Polsce w szklarniach i jako roślina doniczkowa); na zachodnim wybrzeżu Krety rośnie daktylowiec Teofrasta, Ph. theophrastii, druga obok chameropsa palma europejska.
