dachma
w zaratusztrianizmie rodzaj grobowca;
[pers. dafma ‘grzebać’],
wieża milczenia,
dachma
Encyklopedia PWN
wieża używana do ekspozycji zwłok; pierwsza wzmianka o tego rodzaju budowlach pochodzi z listu Adurfarnbaga Farrochzadana do zaratusztrian z Samarkandy (z ok. 830), z którego wynika, że praktyka budowania wież grzebalnych była już wówczas rozpowszechniona; miało to zapobiec wystawianiu zwłok na widok publiczny, pozwalało na uniknięcie gorszenia muzułmanów i zabezpieczało zwłoki przed zbezczeszczeniem; pierwsze wieże, wznoszone w Iranie i Indiach, były prostymi, okrągłymi budowlami o solidnej konstrukcji, z wysokim parapetem zasłaniającym kamienną platformę; dla utrudnienia dostępu nie posiadały schodów, a podczas pogrzebów używano drabin; później wprowadzono zewnętrzne schody kamienne i podział wewnętrznej platformy na 3 współśrodkowe kręgi (u parsów); dachmy budowano w oddaleniu od domów i dróg.
