czyściec
 
Encyklopedia PWN
czyściec,
religiozn. w niektórych systemach rel. stan przejściowy lub miejsce czasowych cierpień, gdzie po śmierci przebywa człowiek bądź jego dusza aż do chwili, gdy zostanie oczyszczona i będzie mogła udać się do krainy wiecznego szczęścia (np. raju) lub zostanie ponownie włączona do kręgu wcieleń (reinkarnacja);
gdzie po śmierci przebywa człowiek bądź jego dusza aż do chwili, gdy zostanie oczyszczona i będzie mogła udać się do krainy wiecznego szczęścia (np. raju) lub zostanie ponownie włączona do kręgu wcieleń (reinkarnacja); w teologii katol. miejsce (lub stan) duszy człowieka po śmierci, jeśli umarł w stanie łaski zapewniającej mu zbawienie, ale niezgładzona wina jego grzechów powszednich stanowi przeszkodę do pełnego zjednoczenia się z Bogiem; dogmat wiary w czyściec został sformułowany i przyjęty na soborach we Florencji i Trydencie (1545–63), a poprzedziły go wypowiedzi na ten temat wielu Ojców Kościoła (świętych: Efrema Syryjczyka, Cyryla Jerozolimskiego, Jana Chryzostoma, Augustyna); protestantyzm odrzuca dogmat o czyśćcu, natomiast teologia prawosł. kwestionuje katol. sposób przedstawiania czyśćca; w buddyzmie tybet. odpowiednikiem czyśćca jest bar-do; w islamie czyściec to kraina al-araf, oddzielająca błogosławionych od potępionych, zwykle przedstawiana jako wysoka góra lub warowny zamek; wg średniow. wyobrażeń zachodnioeuropejskich czyściec to ciemne miejsce, w którym dusze poddawane są na przemian próbie ognia i zimna.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia