czerwone polskie bydło,
jedyna rodzima pol. rasa bydła od wieków występująca na terenach zamieszkanych przez Słowian;
czerwone polskie bydło
Encyklopedia PWN
masa ciała krów 500–550 kg, buhajów 800–900 kg; wys. w kłębie 125–135 cm; umaszczenie jednolicie czerwone (od jasnego do wiśniowego), niekiedy z brunatnym odcieniem, będącym pozostałością po pierwotnym umaszczeniu; niewielka wydajność mleka (3–4 tys. kg rocznie) o wysokiej zawartości tłuszczu (ok. 4,3%) i białka (ok. 3,4%); do poprawy wydajności i składu mleka krowy rasy pol. czerwonej krzyżowano z buhajami rasy duńskiej czerwonej, angler i, w mniejszym zakresie, jersey; bydło tej rasy wyróżnia się doskonałym przystosowaniem do trudnych warunków środowiskowych, dobrą płodnością, zdrowotnością i długowiecznością; dawniej występowało gł. w Polsce południowej, południowo-wschodniej i północno-wschodniej; w latach 60. XX w. stanowiło ok. 20% krajowego pogłowia bydła (obecnie ok. 2%); w celu ratowania czerwonego bydła polskiego w rejonie Nowego Targu utworzono ośrodek hodowli zachowawczej tej rasy, którego działalność (gł. z powodów finansowych) nie przyniosła jednak rezultatów.
