czerwcowy protest robotniczy
 
Encyklopedia PWN
czerwcowy protest robotniczy 1976 w Polsce,
żywiołowe strajki, wiece i demonstracje uliczne 25 VI, po ogłoszeniu przez premiera rządu PRL P. Jaroszewicza podwyżki cen żywności (średnio ok. 70%);
główną przyczyną protestu było załamywanie się polityki społeczno-gospodarczej realizowanej od grudniowego kryzysu politycznego 1970. W wielu miejscowościach i w dużych przedsiębiorstwach odbywały się strajki, m.in. w Warszawie, Łodzi; w 3 miastach — demonstracje uliczne: Płocku, Radomiu (spalenie gmachu KW PZPR, walki demonstrantów z oddziałami MO) i Ursusie (blokada linii kolejowej). Stłumione przez specjalne jednostki MO (ZOMO) przy użyciu środków przemocy. Aresztowano kilka tysięcy (często przypadkowych) osób, głównie w Radomiu, następnie skazywanych na kary więzienia, grzywny, zwalnianych dyscyplinarnie z pracy (bez możliwości uzyskania następnego zatrudnienia). Pomocy represjonowanym (prawnej podczas procesów sądowych, finansowej usuwanym z pracy, skazanym na kary grzywny) udzielali przedstawiciele opozycyjnych środowisk inteligenckich, którzy jednocześnie zorganizowali akcję protestacyjną, wspartą za granicą, m.in. przez polskie uchodźstwo w Wielkiej Brytanii (Komitet Zbiórki na Pomoc Ofiarom Wydarzeń Czerwcowych z przewodniczącym E. Raczyńskim). Wspólne działania przyspieszyły powstanie organizacji opozycyjnych: IX 1976 Komitetu Obrony Robotników, 1977 Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Demonstracje i strajki 1976 nie spowodowały zasadniczych zmian w polityce wewnętrznej, wprowadzany od jesieni tzw. manewr gospodarczy zakończył się niepowodzeniem. W II 1977 wobec większości represjonowanych zastosowano prawo łaski.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia