czek

czek

[ang. check, cheque],

ekon. pisemne polecenie skierowane do instytucji finansowej, wystawione w ciężar zdeponowanych w niej środków pieniężnych lub przyznanego kredytu na rachunku bieżącym i dotyczące wypłaty określonej kwoty na rzecz osoby określonej w tym poleceniu lub na jej zlecenie, albo na okaziciela, podlegające realizacji za okazaniem;

stwierdza zobowiązanie wystawcy i innych osób na nim podpisanych; czek jest środkiem płatniczym, służy do wielokrotnych rozliczeń bezgotówkowych, zastępując pieniądz znajdujący się w obiegu; czeki były używane już w XV w. we Włoszech, później w Anglii, Belgii, Holandii; w XIX w. upowszechniły się w obrocie międzynarodowym; w obrocie tym istnieją 3 główne systemy czekowe: konwencyjny (sformułowany w 3 międzynarodowych konwencjach genewskich z 1931, ratyfikowanych przez Polskę); anglosaski (oparty na ustawie o wekslach trasowanych Bills of Exchange Act z 1882, obowiązujący w Wielkiej Brytanii i krajach Wspólnoty Brytyjskiej); amerykański (oparty na przepisach Jednolitego Kodeksu Handlowego, ang. Uniform Commercial Code, obowiązujący w USA, Kolumbii, Portoryko, Panamie i na Filipinach); w Polsce przepisy dotyczące zobowiązań wynikających z wystawienia czeku reguluje prawo czekowe — ustawa z 1936, oparta na konwencji genewskiej z 1931.

Bibliografia

S. JANCZEWSKI Prawo handlowe, wekslowe i czekowe, Warszawa 1947;

S. GRZYBOWSKI Czek, w: System prawa cywilnego, t. 3, cz. 2, Wrocław 1976.

T. Borkowski Ustawodawstwo dewizowe, Warszawa 1994.