chór
muz.:
[gr. chorós],
chór
Encyklopedia PWN
1) zespół śpiewaków wykonujących utwór jedno- lub wielogłosowy a cappella lub z towarzyszeniem instrumentów; rozróżnia się chór męski, żeński, chłopięcy, mieszany, 1-, 2-, 3-, 4- (najczęściej) i więcej głosowy; chór 4-głosowy mieszany składa się z sopranów, altów, tenorów i basów. W starożytnej Grecji i we wczesnym średniowieczu chór był jednogłosowy, dopiero wraz z rozkwitem polifonii powstały chóry kilkugłosowe; początkowo z chóru w zasadzie były wyłączone kobiety; partie wysokie śpiewali chłopcy, potem kastraci (neapolitańska szkoła); w XIX w. rozwój chórów zawodowych i amatorskich był ważnym czynnikiem kultury muzycznej (w Polsce chór Echo, Harfa, Lutnia i in.);
2) samodzielny utwór na chór a cappella lub fragment kompozycji wokalno-instrumentalnej, np. opery, oratorium, z udziałem zespołu chóralnego;
3) grupa instrumentów smyczkowych lub dętych tej samej rodziny, np. viol, puzonów; także grupa instrumentów jednorodnych w ramach utworów instrumentalnych lub instrumentalno-wokalnych.
4) grupa równoimiennych strun strojonych w unisonie lub oktawie (jak w lutni czy mandolinie), dwie lub trzy struny uderzane tym samym młotkiem (jak w fortepianie) itp. W tym znaczeniu termin ch. ma odmienną etymologię [grecka chordḗ ‘struna’].
