cereus

cereus, Cereus,

jeden z najdawniej utworzonych rodzajów z rodziny kaktusowatych, obecnie rodzaj zbiorczy podzielony na ponad 20 rodzajów,

m. in.: Aporocactus, cefalocereus, cereus, Cleistocactus, karnegia, Myrtillocactus, selenicereus (liczba ich gat. i ostateczna systematyka pozostaje jeszcze do wyjaśnienia). Cereus w dawnym szerokim ujęciu (jako rodzaj zbiorczy) występował na suchych obszarach obu Ameryk od Stanów Zjedn. poprzez Meksyk po Argentynę i Chile; obejmował sukulenty o pędach walcowatych, wyprostowanych, płożących się lub wijących się (wężowatych), często o pokroju drzewiastym lub krzewiastym, czasem tworzących darnie; mięsiste, z wiekiem drewniejące pędy opatrzone na żebrach cierniami; liście nie wykształcają się; kwiaty okazałe lecz krótkotrwałe, u wielu gat. otwarte nocą. Do najbardziej znanych gat. i rodzajów dawnego zbiorczego rodzaju cereus należą: karnegia (cereus olbrzymi, w Arizonie — kaktus saguaro), Carnegiea gigantea, o wys. 15 m, selenicereus wielkokwiatowy zw. królową nocy, Selenicereus grandiflorus, o pędach cienkich, zwisłych, dużych, białych, wonnych kwiatach otwartych przez 1 noc, podobny Selenicereus pteranthus, czasem zw. księżniczką nocy, o kwiatach bezwonnych, cefalocereus zw. głową starca, Cephalocereus senilis, cały pokryty długimi, białymi, kędzierzawymi włosami. Niektóre z wyodrębnionych rodzajów dostarczają smacznych owoców (np. karnegia, cereus); pędy i uzyskiwany z nich kwaskowaty sok służą jako pożywienie; drewno znajduje różnorakie zastosowanie, m.in. jako budulec i do wyrobu mebli; cereusy są używane również na żywopłoty; suche pędy cereusa nasycone tłuszczem były przez Indian używane jako pochodnie, stąd pochodzi łac. nazwa cereus, która oznacza — świeca woskowa; cereusy uprawiane są jako rośliny ozdobne w mieszkaniach i szklarniach (m.in. karnegia, selenicereus, cefalocereus).