ceramika architektoniczna
 
Encyklopedia PWN
ceramika architektoniczna,
wyroby ceramiczne z gliny, terakoty, klinkieru, kamionki, a niekiedy fajansu i porcelany, służące do zdobienia budowli lub jej elementów;
ceramikę architektoniczną stosowano w starożytnym Egipcie, Babilonii i Asyrii (dekoracje ścienne z glazurowanych cegieł), Grecji i Rzymie (detale architektoniczne z terakoty, ściany licowane płytkami z fajansu); w średniowieczu ceramikę architektoniczną stosowano w sztuce islamu (płytki azulejos) oraz w architekturze romańskiej i gotyckiej (płytki posadzkowe, profilowana cegła glazurowana); na przełomie XVII i XVIII w. występują początkowo fajansowe, później porcelanowe płytki do wykładania ścian; od XIX w. produkcja ceramiki architektonicznej, głównie przemysłowej.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Gaudí Antonio, Casa Batlló, kamienica w Barcelonie (Hiszpania) , 1904–07fot. R. Gołędowski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Wilanów, gabinet farfurowy (okładzina z fajansowych płytek z Delft) fot. T. Żółtowska-Huszcza/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia