centralne państwa

centralne państwa,

nazwa przyjęta podczas I wojny świat. na określenie bloku państw (Niemcy, Austro-Węgry, Turcja, Bułgaria), nawiązująca do ich centralnego położenia geogr. w Europie;

p.c. występowały jako sojusznicy przeciwko państwom Ententy; powstanie p.c. zostało zapoczątkowane 1879 przymierzem między Niemcami a Austro-Węgrami, przekształconym 1882, po przystapieniu do niego Włoch, w trójprzymierze; było wyrazem narastających antagonizmów między mocarstwami eur., gł. między Wielką Brytanią a Niemcami; 1914, po wybuchu wojny, do przymierza przystapiła Turcja, a 1915 (po wystąpieniu Włoch) — Bułgaria; ugrupowanie rozpadło się jesienią 1918 wskutek zawarcia separatystycznych rozejmów z Ententą.