cenobici
pustelnicy uprawiający życie zakonne polegające na wspólnym zamieszkiwaniu, pracy i modlitwie pod kierownictwem opata;
[gr. koinóbios ‘wspólne życie’],
cenobici
Encyklopedia PWN
właściwym twórcą życia cenobickiego był Pachomiusz (zm. 346), autor pierwszej reguły dla mnichów żyjących pod jednym dachem; za życia Pachomiusza istniało 11 klasztorów (w tym 2 żeńskie), nad którymi władzę sprawował generalny przełożony, rezydujący w Tabennie koło Diszny (Egipt); później cenobici rozpowszechnili się w całym Egipcie, Palestynie, Syrii i Mezopotamii, również w odrębnej postaci jako bazylianie; na Zachodzie propagowany m.in. przez Marcina z Tours i Honorata, a zwłaszcza Benedykta z Nursji, założyciela zakonu benedyktynów, najstarszego zakonu w chrześcijaństwie zachodnim.
