blokada kontynentalna
 
Encyklopedia PWN
blokada kontynentalna,
system rygorów ekonomicznych wprowadzonych przez cesarza Napoleona I na mocy dekretu berlińskiego z 21 XI 1806, skierowanych przeciw Wielkiej Brytanii;
po ostatecznym udaremnieniu w bitwie pod Trafalgarem (1805) możliwości francuskiej inwazji na Wyspy Brytyjskie, blokada miała doprowadzić do złamania Wielkiej Brytanii środkami ekonomicznymi; ustanawiała zakaz wszelkich stosunków (handlu, kontaktów prywatnych) między Wielką Brytanią i jej koloniami a kontrolowaną przez Francję Europą — pod groźbą konfiskaty okrętów i towarów; 1807 dekretami mediolańskimi jej rygorami objęto również statki neutralne; spowodowała odpowiedź brytyjską w postaci ogłoszenia morskiej blokady wybrzeży europejskich; mimo nieszczelności (przemyt) wywołała znaczne trudności gospodarcze w Wielkiej Brytanii (drożyzna zboża, 1811 kryzys monetarny), ale także na kontynencie, co zmusiło Napoleona do jej rozluźnienia (licencje handlowe, zezwolenia na sprzedaż zboża); nieprzestrzeganie postanowień blokady kontynentalnej przez Rosję od 1810 stało się jedną z przyczyn wybuchu wojny francusko-rosyjskiej 1812; załamała się po porażkach Napoleona 1812–13.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia