bimetalizm
ekon. system pieniężny, w którym jednostka monetarna kraju jest bita w oparciu o 2 metale (złoto i srebro),
[łac.-gr.],
bimetalizm
Encyklopedia PWN
rezerwy stanowiące pokrycie pieniądza są utrzymywane albo w obu tych metalach, albo w jednym z nich, a oba te kruszce są prawnym środkiem płatniczym; system ten wymaga ustawowego określenia wymiennego stosunku między złotem i srebrem oraz uznania go za stały; wówczas jednak każda zmiana rzeczywistego stosunku wartości obu kruszców powoduje zaburzenia, polegające na wypieraniu z obiegu kruszcu, który stał się relatywnie cenniejszy (Greshama prawo); bimetalizm był powszechnie stosowany w Europie w XVI–XIX w.; opierał się na błędnym założeniu, że relacja między złotem i srebrem jest trwała; przy wielkich zasobach kruszcowych, kraj bimetalistyczny może jednak panować nad światową relacją rynkową obu kruszców (np. Francja w 1. połowie XIX w.); stopniowe odchodzenie od bimetalizmu na rzecz systemu waluty złotej nastąpiło w 2. połowie XIX w.; najdłużej bimetalizm utrzymał się we Francji, krajach Ameryki Łacińskiej, Rosji i USA (do końca XIX w.); zainteresowanie nim odżyło w okresie międzywojennym, ponieważ światowa produkcja złota nie była wystarczająca dla potrzeb gospodarki światowej w zakresie obiegu pieniężnego.
