bibliotekoznawstwo
 
Encyklopedia PWN
bibliotekoznawstwo,
nauka badająca i ustalająca warunki oraz zasady sprawnego działania bibliotek w aspekcie ich różnorodnych i zmieniających się funkcji społecznych.
przedmiotem badań jest zespół elementów tworzących bibliotekę: zbiory i ich wykorzystanie, użytkownicy, organizacja i zarządzanie sieciami i systemami bibliotecznymi (lokalnymi, regionalnymi, krajowymi, międzynar.); b. posługuje się metodami i technikami stosowanymi w socjologii, psychologii, lingwistyce, ekonomii i in. naukach. Po raz pierwszy terminu bibliotekoznawstwo, w znaczeniu zbliżonym do bibliotekarstwa, użył 1808 M. Schrettinger, w Polsce — 1862 W. Górski; pierwszą w Europie katedrę bibliotekoznawstwa założył 1886 K. Dziatzko na uniwersytecie w Getyndze; w XX w. w zakres bibliotekoznawstwa weszły teoret. i organizacyjne problemy informacji nauk. oraz polityki bibliotecznej. W Polsce właściwy rozwój bibliotekoznawstwa nastąpił w okresie międzywojennym (A. Birkenmajer, J. Grycz. A. Łysakowski, J. Muszkowski); centralnym ośr. badań bibliotekoznawczych jest Biblioteka Nar., 1991 prowadziło je także 9 katedr uniwersyteckich, m.in. w Łodzi (zał. 1945, pierwsza w Polsce), w Warszawie (1951), we Wrocławiu (1956) i 4 wyższych szkołach pedag.; międzynar. badania inicjuje i koordynuje IFLA; czasopisma bibliotekoznawcze: „UNESCO Bulletin for Libraries” (zał. 1947), „Libri”(1950), „Przegląd Biblioteczny” (1927), „Roczniki Biblioteczne” (1957)
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia