białostockie pułki Armii Krajowej,
jednostki sformowane wiosną i latem 1944 przez białostocki okręg AK z oddziałów partyzanckich;
białostockie pułki Armii Krajowej
Encyklopedia PWN
VII–IX 1944 w rejonie Białegostoku walczyły: 42. pułk piechoty (p.p.), dowodzony przez mjra A. Rybnika („Dziki”), oraz 2 pułki ułanów (p.uł.): 1. p.uł. (mjr A. Jezierski „Stary”) i 10. p.uł. (mjr M. Walter „Zadora”), w okolicach Brańska i Hajnówki — 2. p.uł. (mjr M. Walecki „Zew”), Łap i Ciechanowca — 76 p.p. (mjr W. Szym-Ptaszyński „Zaremba”; z 6 na 7 VIII 1944 pułk wyzwolił Łapy) i 3. pułk szwoleżerów (mjr W. Szymborski „Bąk”), na północ od Goniądza — 9. pułk strzelców konnych (rotmistrz W. Konopka „Grom”; ok. 400 ludzi); po walkach w okrążeniu z Niemcami (IX 1944) pułk przebił się na sowiecką stronę frontu; w okolicach Zambrowa, Łomży i Ciechanowca walczył 33. p.p. (mjr S. Ciesielski „Lipiec”; pułk m.in. przyczynił się do wyzwolenia Łomży) i 71. p.p. (mjr F. Tokarzewski „Kruk”), pod Ostrołęką — 5. p.uł. (mjr A. Bednarczyk „Adam”); b.p. AK, liczące ok. 3 tys. żołnierzy, przeprowadziły w trakcie „Burzy” ok. 200 akcji bojowych; w walkach zginęło ok. 400 żołnierzy AK; część pułków przebiła się na sowiecką stronę frontu, gdzie została rozbrojona, m.in. 9. pułk strzelców konnych.
