baszta
 
Encyklopedia PWN
baszta
[łac. bastia],
zasadniczy element obronny fortyfikacji starożytnych i średniowiecznych miast, zamków, klasztorów;
baszty budowano na planie koła, półkola, czworoboku lub wieloboku, z drewna, kamienia, cegły; wysokość do 6 kondygnacji, średnica do 20 m; baszty umieszczano w linii murów obronnych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia