bałałajka
 
Encyklopedia PWN
bałałajka,
ros. lud. instrument muz., z grupy chordofonów szarpanych, o trójkątnym (czasami owalnym) korpusie rezonansowym, wypukłym spodzie klejonym z deseczek i średniej długości szyjce, zakończonej płaską główką;
do końca XVIII w. b. miała długą szyjkę i 2 struny (melodyczną i burdonową), strojone w kwarcie; dodana później 3. struna pozostawała w stosunku do 2. w unisonie; b., uważana początkowo za odmianę domry, pojawiła się w Rosji w 2. poł. XVII w., a największą popularność zdobyła w 2. poł. XIX w.; od końca XIX w. jest budowana w 6 wielkościach: piccolo, prym, sekund, alt, bas i kontrabas; obecnie spotyka się na Ukrainie b. 4–6-strunowe.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Bałałajka rys. B. Wróblewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia