bahaizm
 
Encyklopedia PWN
bahaizm, arab. bahā’ī,
religia powstała na gruncie islamu szyickiego, z wyraźnymi elementami innych religii monoteistycznych, wywodząca się bezpośrednio z babizmu.
Twórcą bahaizmu był Ali Husajn Nuri o przydomku Baha Allah [arabski ‘blask boga’], który 1863 w Bagdadzie ogłosił się zapowiadanym przez Baba prorokiem; bahaizm dąży do unifikacji głównie chrześcijaństwa, judaizmu i islamu; bahaici są monoteistami, uznając transcendentnego Boga i istnienie nieśmiertelnej duszy kontynuującej swój rozwój po śmierci ciała; najważniejsze elementy doktryny: odrzucenie wszelkich uprzedzeń, równość wszystkich ludzi, w tym równouprawnienie kobiet, harmonia i współpraca całej ludzkości, pacyfizm, niezależność poszukiwań prawdy naukowej, wspólnota podstaw wszystkich religii, powszechna i obowiązkowa edukacja, praca jako forma modlitwy, rozwój duchowy jako sposób na rozwiązanie problemów gospodarczych, niemieszanie się do polityki; postulują oni także powstanie rządu ponadpaństwowego i światowego sądu rozjemczego oraz jednego języka dla wszystkich ludzi (stąd propagowanie esperanto) i jednej waluty; bahaizm nie uznaje stanu kapłańskiego, odrzuca wszelkie rytuały, ascezę i monastycyzm oraz głosi doktrynę o charakterze pacyfistycznym, wyrzekając się wszelkiego zabijania, także zwierząt; centrum administracyjne znajduje się w Hajfie (Izrael); ożywiona działalność propagandowa rozpowszechniła bahaizm na całym świecie (ok. 8 mln wyznawców, najaktywniejsi w USA).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Hajfa, Mauzoleum Baba na zboczu Karmelu (Izrael) fot. R. Nowak/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia