art brut

art brut

[a:r brüt; fr.],

sztuka dzika, sztuka nieokrzesana,

termin wprowadzony przez J. Dubuffeta 1945, określający zjawiska artyst. sytuujące się poza tradycyjnie pojmowanymi „sztukami pięknymi”, np. twórczość więźniów i ludzi psychicznie chorych, prace dzieci i spontaniczne rysunki na murach;

w twórczości tej wysoko ceniono oryginalność i szczerość ekspresji, uzyskaną dzięki niezależności od obowiązujących norm kulturowych i aktualnych tendencji artyst.; 1947 zorganizowano w Paryżu pierwszą wystawę Foyer de l’Art Brut, na której pokazano prace wykonane przez chorych umysłowo i media w transie hipnotycznym; 1948 J. Dubuffet zał. Compagnie de l’Art Brut, której członkami zostali m.in. A. Breton i M. Tapié. Fascynacja ta dała początek całemu nurtowi w sztuce eur., którego gł. przedstawicielami oprócz Dubuffeta, byli: C. Aloïse, A. Wölfli, J. Živković, w Polsce zaś: E. Monsiel, M. Wnęk i E. Sutor. Ich dzieła, całkowicie uwolnione od wszelkich reguł artyst., charakteryzowały się skrajną prymitywizacją i deformacją oraz użyciem niekonwencjonalnych materiałów, jak: asfalt, szlaka, gips i piasek.