ars antiqua

ars antiqua

[łac.],

okres w dziejach europejskiej muzyki średniowiecza, obejmujący lata 1160–1320, związany z działalnością kompozytorów paryskiej szkoły Notre Dame (Leoninus, Perotinus) i późniejszych teoretyków muzyki (Franco z Kolonii, Petrus de Cruce);

przeciwstawiany późniejszej ars nova, charakteryzował się rozwojem organum, średniowiecznego motetu, notacji modalnej, także twórczości świeckiej (trubadurzy i truwerzy).