anglo-amerykańska szkoła w ekonomii,
jeden z 3 głównych nurtów ekonomii neoklasycznej (oprócz szkoły lozańskiej i szkoły austriackiej);
anglo-amerykańska szkoła w ekonomii
Encyklopedia PWN
powstała w latach 70. XIX w. w wyniku tzw. rewolucji marginalnej, polegającej na zastosowaniu rachunku różniczkowego do modelowania zjawisk ekonomicznych; główni przedstawiciele: w Wielkiej Brytanii — W.S. Jevons (The Theory of Political Economy 1871), A. Marshall (Zasady ekonomiki 1890, wydanie polskie 1925), F.Y. Edgeworth, Ph.H. Wickstead; w USA — J.B. Clark (The Distribution of Wealth 1899). Anglo-amerykańska szkoła w ekonomii rozwijała teorie i poglądy wyrażane uprzednio przez H.H. Gossena, J.H. von Thünena, W.F. Lloyda i S.M. Longfielda. Najważniejsze dokonania jej przedstawicieli to: stworzenie teorii wymiany i cen rynkowych, uwzględniającej teorię użyteczności krańcowej (Jevons, Edgeworth), stworzenie teorii przedsiębiorstwa (Marshall) oraz teorii rynku czynników produkcji (Clark). Ta ostatnia teoria stała się dogodną podstawą do krytyki teorii wyzysku K. Marksa, gdyż określała obiektywną podstawę wyceny siły roboczej i kapitału — krańcową produktywność pracy i kapitału. Anglo-amerykańska szkoła w ekonomii wprowadziła podstawowe narzędzia analizy mikroekonomicznej: krzywe popytu, podaży, kosztów, matematyczne ujęcie podziału produktu, elastyczność popytu (giętkość cen i płac) punkt równowagi przedsiębiorstwa. Analizowała popytowe i podażowe aspekty kształtowania się ceny. Anglo-amerykańska szkoła w ekonomii wprowadziła obok pracy, kapitału i ziemi czwarty czynnik produkcji — organizację, której wynagrodzeniem był zysk przedsiębiorcy. W badaniach równowagi gospodarczej posługiwano się metodą analiz cząstkowych. Odkryto ponownie (nieznane wcześniej w literaturze angielskiej) prawa Gossena. W teorii konsumenta badano krańcową cenę popytu, rentę i stratę konsumenta. W teorii produkcji zasoby rozdzielano między różne konkurencyjne zastosowania tak, aby relacje ich produkcyjności odpowiadały stosunkom cen czynników wytwórczych. Ten sposób analizy jest kontynuowany głównie przez twórców szeroko wykorzystujących narzędzia matematyczne w ekonomii, np. przez P.A. Samuelsona.
