angielski styl ogrodowy,
kierunek w sztuce ogrodowej, który wykształcił się w Anglii na początku XVIII w. pod wpływem nowych idei filozoficzno-estetycznych, związanych z nurtem racjonalistycznego protestu przeciw barokowej sztuczności i narastającym kultem nieskrępowanej przyrody;
angielski styl ogrodowy
Encyklopedia PWN
podstawy estetyczne angielskiego stylu ogrodowego stworzyli 1712–14 J. Addison i A. Pope; praktycznym wyrazem nowego gustu stał się ogród A. Pope’a w Twickenham (1714); elementy z ogrodów chińskich wprowadził W. Chambers (Kew Gardens); nurt neoklasyczny reprezentował H. Repton (Ashton Court); od końca XVIII w. angielski styl ogrodowy rozpowszechnił się w całej Europie: Francja — Petit Trianon w Wersalu; Niemcy — Wörlitz; Rosja — Pawłowsk; Polska — Arkadia koło Nieborowa, park w Puławach.
