angielski język
 
Encyklopedia PWN
angielski język,
język należący, m.in. wraz z językami fryzyjskim, holenderskim, niem., do zachodniej grupy języków germańskich;
urzędowy język Wielkiej Brytanii, USA, Nowej Zelandii, Australii, jeden z urzędowych języków w Kanadzie (obok fr.), Irlandii, Indiach (czasowo), RPA oraz w ok. 40 in. państwach Afryki, Ameryki Środkowej, Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii; powstał na podłożu dialektów przeniesionych do zamieszkanej przez Celtów Anglii przez plemiona Anglów, Sasów i być może Jutów (Fryzów) w V i VI w.; najstarsze zabytki (runiczne) z końca VII w.; 3 okresy rozwoju języka: staroang. (450–1110; król Alfred, Aelfric) — jednolicie germańskiego; średnioang. (1110–1500; G. Chauser, J. Gower) — z wpływami języków fr. i skand. i nowoang. (od 1500; W. Szekspir, J. Milton i in.); silnie zróżnicowane dialekty; nowoang. (od końca XV w.) — język lit. oparty na dialekcie Londynu; pisownia ustalona w gł. zarysach w XV w.; jeden z oficjalnych języków ONZ oraz wielu międzynar. instytucji i organizacji naukowych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia