aeroakustyka
dział akustyki zajmujący się zagadnieniami związanymi z generacją i propagacją dźwięku wywołanego zjawiskami aerodynamicznymi.
[gr. aḗr ‘powietrze’, akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
aeroakustyka
Encyklopedia PWN
Zamiana energii kinet. przepływu na energię akustyczną może być spowodowana przez fluktuację: masy gazu (np. dźwięk towarzyszący kawitacji), sił aerodynamicznych (np. na łopacie śmigła) lub naprężeń (np. turbulencja przepływu). Źródłem powszechnie znanych dźwięków wydawanych przez przewody telegraficzne (tzw. tonów eolskich) jest okresowe odrywanie się wirów od opływanej powierzchni. Do najsilniejszych aerodynamicznych źródeł dźwięku (hałasu aerodynamicznego) należą oscylacje fal uderzeniowych oraz te przepływy, w których wytworzony dźwięk (o określonej częst.) oddziałuje z powrotem na przepływ, tworząc tzw. akustyczne sprzężenie zwrotne (np. w strumieniach wypływających z prędkością naddźwiękową z dysz silników odrzutowych). Poziom takiego hałasu w pobliżu samolotu odrzutowego jest bardzo duży i przekracza znacznie próg bólu. Aeroakustyka zajmuje się problemami związanymi ze zmniejszeniem mocy akustycznej dźwięku generowanego przepływem przez czynny wpływ na źródła tego dźwięku. Do rozwoju aeroakustyki przyczyniła się gł. budowa szybkich samolotów pasażerskich, w których np. poziom hałasu wytwarzanego przez strumień wypływający z dyszy silnika odrzutowego stanowi jeden z czynników decydujących o możliwościach eksploatacji samolotu. Podstawową teorię aerodynamicznego wytwarzania dźwięku podał 1952–54 matematyk bryt. J. Lighthill (ur. 1924).
