Ziębice

Ziębice,

miasto w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, na obszarze Wzgórz Niemczańsko-Strzelińskich, w obrębie Wysoczyzny Ziębickiej, nad Oławą.

Ludność miasta: ogółem — 8,7 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 580,5 os/km² (2019)

Powierzchnia: 15 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 17°02′E, szerokość geograficzna: 50°36′N

Prawa miejskie: nadanie praw — przed 1266

Oficjalne strony WWW: www.ziebice.pl

ośr. przetwórstwa owocowo-warzywnego i przemysłu ceramicznego, rozwiniętego na bazie lokalnych złóż glinki; ponadto wyrób odzieży, obuwie i stolarki drewnianej; Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego (w ratuszu).

Historia.

Wczesnośredniowieczna osada targowa; prawa miejskie przed 1266; należały do Piastów wrocł., następnie świdnickich, ośr. kasztelanii; 1322–1428 stol. odrębnego księstwa piastowskiego, od 1335 pod zwierzchnictwem Czech, dzieliły losy polit. Śląska (nazwa niem. Münsterberg); od przeł. XIII i XIV w. duży ośr. rzemieślniczy (tkactwo, piwowarstwo, bednarstwo) i handl.; w okolicy huty szkła; 1453–1548 własność czeskiego rodu Podiebradów, do 1654 Habsburgów, następnie Auerspergów (do 1791); zmiana dróg handl. na przeł. XV i XVI w. i zniszczenia spowodowane wojną trzydziestoletnią (1618–48) przerwały rozwój miasta; od 2. poł. XVII w. uprawa chmielu i piwowarstwo; od 1742 w państwie pruskim, 1791 sprzedane królowi pruskiemu; w XIX w. ożywienie gosp. — rozwój przemysłu; od 1872 połączenie kol. z Wrocławiem; 1818–1932 siedziba powiatu; od 1945 w Polsce.

Zabytki.

Kościół parafialny (ok. 1270–XVI w.), we wnętrzu polichromia, sakramentarium, tryptyki i rzeźby got.; dom parafialny (XVI w., przebudowa XIX–XX w.); barok. kościół Krzyżowników (1726–30) z klasztorem (przebudowa XIX w.); kościół ewang. (1796–98, K.G. Langhans); fragmenty murów miejskich (XIII–XIV w.), m.in. Brama Paczkowska (1491, nadbud. XVI w.); kamienice (XVII–XVIII w., przebudowa XIX w.).