Zamek w Lublinie,
zamek wzniesiony w połowie XIV w., fundacji Kazimierza III Wielkiego;
Zamek w Lublinie
Encyklopedia PWN
1823–26 na miejscu zamku wzniesiono budynek więzienny (I. Stompf); do dziś zachowały się: wieża (fragmenty z końca XIII w.) i wyst. z inicjatywy Władysława II Jagiełły — got. kaplica Św. Trójcy (ok. 1395; wnętrze pokryte malowidłami rusko-bizant. ukończonymi 1418); 1954–56 zamek adaptowany na muzeum.
XI 1939–VII 1944 więzienie niem. policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa dystryktu lubel., w którym jednorazowo przebywało 2,3–2,5 tys. więźniów; wyjątkowo ciężkie warunki więzienne, głód, epidemie, a zwłaszcza tortury powodowały wysoką śmiertelność; więźniów wywożono do obozów koncentracyjnych, mordowano na terenie więzienia oraz w kilku miejscach w Lublinie, przy wale wiślanym w Puławach, w lesie Krępiec; przed opuszczeniem więzienia 22 VII 1944 gestapowcy zamordowali znaczną część więźniów (pozostało ok. 600 osób); ogółem przez Zamek w Lublinie przeszło ok. 40 tys. więźniów, gł. Polaków oraz Żydów, obywateli sow. i antyfaszystów niem.; po zajęciu Lublina przez Armię Czerwoną na zamku mieściło się więzienie sow. policji polit.; przebywali w nim więźniowie związani z pol. podziemiem niepodl. lub uznani za wrogów klasowych; więźniów poddawano torturom; wielu wywieziono do łagrów w głąb ZSRR; ogólna liczba ofiar więzienia nie jest jeszcze znana.
