Zalewski Witold, ur. 4 I 1921, Siedlce, zm. 4 II 2009, Warszawa,
prozaik i publicysta;
Zalewski Witold
Encyklopedia PWN
podczas okupacji niem. żołnierz AK, uczestnik walk partyzanckich i powstania warsz., czł. grupy lit. skupionej wokół „Dźwigarów”; 1946–47 współredaktor „Pokolenia”, 1952–63 „Przeglądu Kulturalnego”, 1963–70 „Kultury”; 1978 współorganizator Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość”; we wczesnych utworach (opowiadania Śmiertelni bohaterowie 1946, powieści Broń 1948, Ranny w lesie 1960), także częściowo w powieści autobiogr. Pożegnanie twierdzy (1985), nawiązywał do przeżyć wojenno-okupacyjnych, zwłaszcza wyborów moralnych, które były udziałem jego pokolenia; w cyklu opowieści reportażowych utrzymanych w konwencji realizmu socjalist. Traktory zdobędą wiosnę (1950) oraz w powieści Ziemia bez nieba (1957) kreślił uproszczony obraz powojennych konfliktów polit. i przemian społ.; w powieściach: Pruski mur (1964), Splot słoneczny (1972), Czarne jagody (1975) — poświęconych współcz. losom swej generacji, Ostatni postój (1979) — z czasów powstania styczniowego, Wyspa umarłych, wyspa miłości (1994) łączył analizę psychol. z nowoczesnymi technikami narracyjnymi; wątek refleksji nad społ. i etycznymi powinnościami literatury podjął w powieści Wysłannik (1988) oraz w szkicach z podróży Odmiany nadziei (1968) i esejach lit. Dolina Królów (1976).
