Zabłocki Franciszek
 
Encyklopedia PWN
Zabłocki Franciszek, ur. 2 I 1752, zm. 10 IX 1821, Końskowola k. Puław,
komediopisarz i poeta.
Kalendarium
1774–83 protokolista Komisji Edukacji Narodowej, członek i od 1788 sekretarz Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych; 1791 został regentem w Straży Praw; podczas powstania kościuszkowskiego sekretarz Wydziału Instrukcji; po 1795 przyjął święcenia kapłańskie; od 1800 proboszcz w Końskowoli; najwybitniejszy przed A. Fredrą komediopisarz, tworzył oryginalnew stylu oraz arcypolskie w realiach i charakterystyce bohaterów utwory, przerabiając sztuki francuskie (Zabobonnik 1780 — medal Merentibus, Fircyk w zalotach, wystawienie i wydanie 1781, Sarmatyzm, wyst. 1785, wyd. 1820, Król w kraju rozkoszy, wystawienie 1787, wydanie 1960, Pasterz szalony, powstały po 1794, wydanie 1830); Zabłockiemu przypisuje się autorstwo wielu głośnych utworów anonimowej poezji politycznej doby Sejmu Czteroletniego (Joannes Sarcasmus, Ksiądz Spirydion kapucyn, Do fiakrów); wiersze okolicznościowe i satyryczne; Dzieła... (t. 1–6 1829–30), Pisma (1903).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia