Wojsko Polskie na Środkowym Wschodzie
 
Encyklopedia PWN
Wojsko Polskie na Środkowym Wschodzie,
związek taktyczny PSZ podlegający władzom RP na uchodźstwie, formowany od XII 1941, początkowo w Egipcie (Kair), od III 1942 w Palestynie (Rehowot);
w jego skład weszły: Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, Legia Oficerska i in. jednostki; jednocześnie organizowano bazy ewakuacyjne w Iranie: Pahlawi (ob. Bandar-e Anzeli), Ahwaz, Teheran, oraz w Iraku (Chanakin, Al-Habbanija) dla jednostek Armii Polskiej w ZSRR 1941–42; od V 1942 rozpoczęto formowanie: 3. Dyw. Strzelców Karpackich, 4. dyw. piechoty i II brygady pancernej; XII 1941 Wojsko Polskie na Środkowym Wschodzie liczyło ok. 7,2 tys. żołnierzy, VIII 1942 — 40 tys.; IX 1942 zostało połączone z pozostałymi jednostkami ewakuowanej z ZSRR Armii Pol. w Armię Polską na Wschodzie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia