Węgrzy,
naród tworzący podstawową ludność Węgier (9,9 mln, 2001);
Węgrzy
Encyklopedia PWN
duże mniejszości węg. w Rumunii (ponad 1,4 mln, pocz. XXI w.), gł. w Siedmiogrodzie (m.in. Szeklerzy) i na północnym zachodzie, w południowej Słowacji (520 tys.), w Wojwodinie w północnej Serbii (290 tys.) oraz w południowo-zachodniej Ukrainie (160 tys.), społeczności pochodzenia węg. m.in. w USA i Kanadzie; język węg.; gł. katolicy i kalwini. W etnogenezie Węgrów brały udział uralskie plemiona Madziarów, plemiona tur. i wołoskie. Wraz z katolicyzmem (XI w.) językiem państw. stała się łacina, potem silne były wpływy niem., które pozostawiły liczne ślady w węg. języku lit. i kulturze. Kultura Węgrów do XIX w. (gdy rozwinęła się uprawa zbóż) opierała się na tradycjach społeczeństwa pasterzy i hodowców (bydła i owiec). Dawne tradycje ma też hodowla koni (zwłaszcza na południu), uprawa winnej latorośli i produkcja win (tokaj), sadownictwo. W kulturze przetrwała sztuka dawnych rzemiosł: obróbki lnu i konopi, haftu, koronkarstwa, tkactwa, garncarstwa, obróbki skór itd.; bogaty folklor ustny (pieśni, ballady, bajki, podania hist., przysłowia), muz. i taneczny.
