Vermont
stan w północno-wschodniej części USA, w regionie Nowa Anglia;
[wərmọnt] 
,
, Vermont
Encyklopedia PWN
pow. 24,9 tys. km2, 622 tys. mieszk. (2009); stol. Montpelier; powierzchnia gł. wyżynna i górzysta, w części środkowej G. Zielone (Mansfield, 1339 m) należące do systemu Appalachów, na wschodzie dolina rz. Connecticut, na północnym zachodzie nizina nad jez. Champlain; jeden z najsłabiej zaludnionych i uprzemysłowionych stanów północno-wschodniej części USA, o niskim udziale ludności miejskiej (32%). Klimat umiarkowany ciepły, mor., średnia temp. w styczniu od –10°C na północy do –6°C na południu, w lipcu odpowiednio od 17°C do 19°C; roczna suma opadów ok. 950 mm, w górach do 1500 mm; na obszarze stanu jest ok. 400 jezior; lasy mieszane z klonem cukrowym, w górach jodłowo-świerkowe; w gospodarce dominuje rolnictwo, gł. hodowla bydła typu mlecznego oraz warzywnictwo i sadownictwo; duże znaczenie ma eksploatacja granitów, marmurów, azbestu (2. miejsce w kraju) i talku (1. miejsce) oraz gospodarka leśna; gł. gałęziami przemysłu są przemysł maszyn. (zwłaszcza produkcja obrabiarek), meblowy i poligraficzny; produkcja syropu i cukru klonowego; rozwinięta turystyka (sporty wodne, narciarstwo); gł. port lotn. — Burlington.
Historia. Obszar zamieszkany pierwotnie przez Irokezów; od 1609 badany przez Francuzów (S. de Champlain), od 1666 kolonizowany przez nich; od pocz. XVIII w. napływ osadników bryt., gł. z Massachusetts; do 1763 teren rywalizacji fr.-bryt.; od 1763 należał do Wielkiej Brytanii; 1777, w okresie wojny o niepodległość Stanów Zjedn. (1775–83), ogłosił się niezależną republiką; 1791 przyjęty do Unii jako stan; w XIX w. utrzymywał tradycyjne więzi gosp. z Kanadą.
