Ukraina. Muzyka

Ukraina. Muzyka.

Ludową muzykę ukr. cechuje bogactwo dorocznych pieśni obrzędowych o małym ambitusie (kwarta–seksta), zmiennym metrum i prostej budowie. Pieśni z terenów wschodnich mają rozbudowaną melodykę. Typowe są epickie dumy wykonywane przy wtórze bandury, kobzy lub liry korbowej. Tańce (kozak, kołomyjka) są utrzymane w żywym tempie, metrum dwumiarowym. Instrumenty — dęte: fujarka, trombita, flet, fletnia Pana, dudy; strunowe: łuk muz., skrzypce, bandura, lira korbowa, cymbały; także bębny. W profesjonalnej muzyce ukr. dominowały zawsze formy wok. i wok.-instrumentalne, np. średniow. byliny i rel. muzyka cerkiewna (pierwszy ośr. śpiewu cerkiewnego w średniow. Kijowie). Na przeł. XVII i XVIII w. przypadł rozkwit stylu a cappella (A. Wedel) oraz lirycznej pieśni z towarzyszeniem instrumentów (H. Skoworoda). Od 1632 działało w Kijowie kolegium, 1701 przekształcone w Akad. Muz., od 1737 szkoła muz. w Głuchowie. Na przeł. XVIII i XIX w. tworzył kompozytor D. Bortnianski. W XIX w. zaznaczyły się tendencje do wypracowania stylu nar. (M. Łysenko), kwitło zbieractwo folkloru muz. (P. Sokalski, S. Ludkewycz, F. Kołessa). Pierwszą operę ukr. skomponował 1862 S. Hułak-Artemowski, śpiewogry tworzył M. Werbycki. W XX w. życie muz. skupiło się wokół konserwatoriów (Kijów, od 1913 Odessa), teatrów operowych (Kijów 1867, Charków 1925), szkół i stowarzyszeń muz.; współcz. kompozytorzy ukr. (B. Latoszynski, W. Barwinski, D. Klebanow, A. Kos-Anatolski, M. Silwanski, W. Silwestrow, W. Szumejko, A. Szczetynski, A. Gugel i in.) wykorzystują elementy rodzimej muzyki ludowej.