Tasmania
 
Encyklopedia PWN
Tasmania,
wyspa u południowo-wschodnich wybrzeży Australii, w Cieśninie Bassa (Ocean Indyjski), wraz z sąsiednimi wyspami stanowi stan Australii;
powierzchnia 64,4 tys. km2; główne miasto i stolica stanu — Hobart; górzysta, pod względem geologicznym stanowi przedłużenie gór wschodnioaustralijskich, od których została oddzielona w czwartorzędzie płytką Cieśniną Bassa; linia brzegowa dobrze rozwinięta, wybrzeże przeważnie skaliste; większą część zajmuje Płaskowyż Centralny (najwyższy szczyt Ossa, 1617 m), zbudowany z osadów dolnego paleozoiku przykrytych pokrywą skał magmowych (głównie jurajskie doleryty), ograniczony od północy i wschodu ponad sześćsetmetrowym uskokiem; w północno-wschodniej części wznosi się zrębowy masyw Ben Lomond (wysokość do 1573 m), oddzielony od Płaskowyżu Centralnego obniżeniem Tamar; w najwyższych partiach gór występują ślady zlodowacenia; wzdłuż rzek i wybrzeża niewielkie niziny. Klimat morski, podzwrotnikowy, na południowych krańcach umiarkowany ciepły; średnia temperatura w lipcu 1–7°C, w styczniu 15–18°C; roczne opady 500–1000 mm na wschodnim wybrzeżu, 1300–1500 mm na zachodnim i 3600 mm w górach. Gęsta sieć rzek (główne Derwent, Tamar, Huon) burzliwych, zasobnych w wodę; ponad 4000 jezior polodowcowych (największe Saint Clair). Lasy zajmują 44% powierzchni, w północnej i wschodniej części z przewagą eukaliptusów, w południowo-zachodniej złożone z buków południowych (Nothofagus); powyżej 1200 m łąki alpejskie; plantacje sosny Pinus radiata. Tereny chronione stanowią 13,3% powierzchni (1988); parki narodowe w zachodniej części Tasmanii wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia