Tajlandia. Literatura
 
Encyklopedia PWN
Tajlandia. Literatura.
Najstarszym zabytkiem piśmiennictwa jest inskrypcja z 1292 na steli grobu króla Ramy Kamhenga, a pierwszym zachowanym dziełem — traktat o podstawach buddyzmu (1345). W XIV–XVII w. powstawały dzieła rel.-dydaktyczne; poezja dworska, nawiązująca początkowo do tematów i form indobuddyjskich, zaczęła rozwijać formy rodzime: hist.-epickie (lilit — Lilit Pra Lo) oraz elegie (mirat); tworzyli poeci: król Pra Narai, Pra Maharaczakru, Si Prat i in.; dokonano adaptacji sanskr. epopei Ramajana (Ramakien). W XVIII w. nastąpił rozwój teatru: masek (kon), cieni (mon) i świeckiego (lakon). Drugi nurt literatury Tajlandii stanowiła poezja lud. (formy klon i khlong) oraz proza kronik i dokumentów; poezja oczyściła się z zapożyczeń ind. (poeci: Sunton Phu, ks. Paramanuczit i in.), powstała pierwsza powieść hist. (Raczathirat 1785). W poł. XIX w. kontakty z kulturą eur. zrodziły nowe formy i treści w literaturze; w utworach pojawiły się elementy krytyki społ. (poematy Mahamontriego i Itsarijana), ukazały się opowiadania epistolarne (m.in. ks. Pitajalongkona) oraz liczne przekłady z literatur eur.; duże zasługi dla rozwoju literatury i nauki położył ks. Damrong Raczanuphap; 1929 powstała grupa poet. Supapburut [‘dżentelmeni’]. Po zamachu stanu 1932 literatura Tajlandii przybrała ostatecznie świecki charakter; zaczęła dominować proza o tematyce społ. (Malaj Czupinit, pisarka Dokmaj Sot). Po II wojnie świat. powstawały utwory pisane pod wyraźnym wpływem literatury eur. i amer.; tworzą: Sot Kunmarohit, Kykrit Pramot (powieści i opowiadania), Manet Thiaurajong, Lao Kamhot (opowiadania o tematyce wiejskiej), Aczin Panczapan, Kulub Sajpredit, pisarka Tamajanti (powieści).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia