Szklarska Poręba
 
Encyklopedia PWN
Szklarska Poręba,
miasto w województwie dolnośląskim, w powiecie jeleniogórskim, na pograniczu G. Izerskich i Karkonoszy, w dolinie Kamiennej i nad kilkoma potokami (Szklarka, Kamieńczyk), przy granicy z Czechami, na wys. 440–880 m, w granicach i otulinie Karkonoskiego Parku Narodowego.
Ludność miasta: ogółem — 6,6 tys. mieszkańców (2019)
Gęstość zaludnienia: 87,4 os/km2 (2019)
Powierzchnia: 75 km2
Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 15°33′E, szerokość geograficzna: 50°50′N
Prawa miejskie: nadanie praw — 1959
Oficjalne strony WWW: www.szklarskaporeba.pl
Początki Szklarskiej Poręby są związane z założeniem ok. 1366 najstarszej na Śląsku huty szkła; należała do księstwa jaworsko-świdnickiego; od 1392 pod zwierzchnictwem Czech, dzieliła losy polit. Śląska; od 1742 w państwie pruskim (niem. Schreibershau); od XVII w. barok., następnie klasycyst. wyrób szkła (puchary, szklanice), bogato dekorowanego szlifem i grawerunkiem; w XVIII w. również szkła rubinowego, zdobionego złotą folią; 1841 zał. hutę Józefina (ob. Julia); od poł. XIX w. rozwój osiedla o charakterze kuracyjno-letniskowym; od 1902 połączenie kol.; w czasie II wojny światowej 2 oddziały robocze jeńców wojennych; od 1945 w Polsce pod obecną nazwą; prawa miejskie 1959. Duży ośr. turyst.-wypoczynkowy i sportów zimowych; liczne ośr. wczasowe; turyst. baza noclegowa; wyciągi narciarskie, m.in. krzesełkowy na Szrenicę, nartostrady; punkt wyjściowy wycieczek w okoliczne góry; rozwinięte rzemiosło artyst. (wyroby ze szkła, ceramika, obróbka ciekłych minerałów), kamieniołomy, m.in. kwarcu; wodospady Szklarki i Kamieńczyka, tzw. Zakręt Śmierci (droga do Świeradowa Zdroju); Muzeum Braci Hauptmanów; renes. kościół cmentarny (1650–52, rozbudowa XIX w.), barok. kościół (1755–86), neorom. kościół (1884–86), liczne wille i pensjonaty (2. poł. XIX i pocz. XX w.), m.in. Dom Braci Hauptmannów (ok. 1850, ob. muzeum).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia