Siemianowice Śląskie

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Siemianowice Śląskie,

miasto w województwie śląskim, pow. grodzki, na Wyż. Katowickiej, w centralnej części GOP.

Ludność miasta: ogółem — 67 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 2 678,5 os/km² (2019)

Powierzchnia: 25 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 19°02′E, szerokość geograficzna: 50°18′N

Prawa miejskie: nadanie praw — 1932

Oficjalne strony WWW: www.um.siemianowice.pl

wieś wzmiankowana w XIII w.; od XIV w. pod zwierzchnictwem Czech, dzieliły losy polit. Śląska; od 1742 w państwie pruskim; od końca XVIII w. rozwój górnictwa węglowego, w XIX w. hutnictwo żelaza i cynku, m.in. 1836–39 zbudowano hutę żelaza Laura (4 wielkie piece, pudlingarnia, odlewnia); w 2. poł. XIX w. powstały m.in. fabryka kotłów parowych, gazownia, wodociągi; ośrodek handlowy całego rejonu; od 1870 połączenie kol.; rozwój osady robotniczej; opór ludności wobec germanizacji, udział mieszkańców w powstaniach śląskich 1919–21; w wyniku plebiscytu od 1922 w granicach Polski; 1923 przyłączono do Siemianowic Śląskich osadę Huta Laura; prawa miejskie 1932; w okresie okupacji niem. 2 oddziały robocze jeńców sow. obozu w Łambinowicach, 2 obozy pracy przymusowej, obóz dla wysiedlonych Polaków; ośr. konspiracji. Ośr. przem.; zakłady przemysłu spoż. i materiałów budowlanych; znane Centrum Leczenia Oparzeń; działa Tow. Miłośników Siemianowic Śląskich; na obszarze miasta tereny zapadliskowe, ślady po biedaszybach, rozległe stare i nowe hałdy; na północ od centrum 2 stare parki, rezerwat leśny, Bażantarnia. Od południowego zachodu do miasta przylega Wojew. Park Kultury i Wypoczynku; klasycyst. pałac Donnersmarcków (1832, K.F. Schinkel, rozbudowa XIX/XX w.), neogot. kościoły: Św. Krzyża (1884), Św. Michała Archanioła (1904–10), Św. Antoniego (1929–31), neogot. dom ogrodnika, tzw. zameczek (1906).