Sabatier
chemik francuski;
[sabatjẹ]
Paul, ur. 5 XI 1854, Carcassonne, zm. 14 VIII 1941, Tuluza,
Sabatier Paul
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1884–1930 profesor uniwersytetu w Tuluzie; od 1911 członek francuskiej Akademii Nauk. Prace w dziedzinie chemii związków siarki i selenu; S. wprowadził metodę katalizy heterogenicznej i wykorzystał ją do badania procesów katalitycznego uwodornienia i odwodornienia związków org., katalitycznej kondensacji i izomeryzacji związków org. oraz katalitycznego krakingu ciężkich węglowodorów; oprac. syntezy wielu związków org., m.in. alkoholu metylowego, aldehydów, ketonów; stwierdził działanie katalityczne metali i ich tlenków w tych procesach; 1897 razem z J.B. Senderensem (1856–1937) przeprowadził reakcję uwodornienia etylenu do etanu w obecności niklu, 1902 reakcję katalitycznego uwodornienia acetylenu, 1909 — kwasów krotonowego i oleinowego; autor La catalyse en chimie organique (1913). W 1912 otrzymał (niezależnie od V. Grignarda) Nagrodę Nobla za osiągnięcia w katalizie org., zwłaszcza za zastosowanie niklu jako katalizatora reakcji uwodornienia.
