Saba, bibl. Szeba,
królestwo przedmuzułmańskie w południowo-zachodniej części Płw. Arabskiego (obecnie terytorium Jemenu);
Saba
Encyklopedia PWN
obszar zamieszkiwany przez plemiona semickie, które przybyły z północnego Płw. Arabskiego i podporządkowały sobie osiadłe tu ludy; rozwój cywilizacji Saby od XII–X w. p.n.e.; w VII–V w. p.n.e. państwo opierało się na związku plemion, rządzonym przez dziedzicznego króla-kapłana zw. mukarribem; w następnych wiekach władca, po stracie funkcji kapłańskich, przybrał tytuł malk [‘król’]; stol. kraju było Marib. Gospodarka Saby opierała się na wysoko rozwiniętym rolnictwie (sztuczne nawadnianie, budowa wielkiej tamy k. Marib) i pośrednictwie w handlu między Indiami, wschodnią Afryką i krajami basenu M. Śródziemnego; wysoka kultura, z własnym pismem; 115 r. p.n.e. państwo Saby opanowali Himjaryci.
