Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej
 
Encyklopedia PWN
Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej,
organ doradczy i opiniodawczy prezydenta i rządu RP na uchodźstwie;
zastępowała parlament; liczyła kilkudziesięciu radnych (początkowo 22), w większości przedstawicieli stronnictw koalicji rządowej; prezes Rady: I. Paderewski (nominalny ze względu na stan zdrowia, faktycznie pracami Rady I kadencji kierował S. Mikołajczyk); na posiedzeniach Rady omawiano podstawowe zagadnienia sytuacji międzynarodowej i polskiej polityki zagranicznej; w okresie sporów w kwestii uregulowania stosunków polsko-sowieckich Rada Narodowa została VIII 1941 rozwiązana; powołana ponownie XI 1942, z przewodniczącym S. Grabskim, prowadziła prace do VI 1945 (powołanie w wyniku konferencji moskiewskiej Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej); odtworzona 1949, jej przewodniczącymi byli m.in. T. Filipowicz i Z. Podhorski; 1954–72 podobne kompetencje miała Rada Jedności Narodowej, związana z Radą Trzech; po powszechnych wyborach prezydenckich (XII 1990) i przekazaniu insygniów władzy państwowych przez prezydenta RP na uchodźstwie L. Wałęsie, Rada Narodowa została 1991 rozwiązana, wraz z pozostałymi organami władz RP na uchodźstwie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia