Rada Główna Opiekuńcza (RGO),
pol. organizacja opieki społ., utworzona II 1940 w Warszawie;
Rada Główna Opiekuńcza
Encyklopedia PWN
RGO obejmowała działalnością charytatywną Polaków (Żydzi i Ukraińcy mieli własne organizacje opieki społ.), podlegały jej rady opiekuńcze i ich delegatury działające w dystryktach, powiatach i miastach (od 1941 pod nazwą Pol. Kom. Opiekuńcze); prezesi: J. Radziwiłł (do VI 1940), A. Ronikier (do X 1943) i K. Tchórznicki (od XI 1943); RGO m.in. organizowała i prowadziła: kuchnie lud. (1942 ponad 1,7 tys. dla prawie 300 tys. osób), schroniska, zakłady opiekuńcze i domy noclegowe, sanatoria i kolonie dla dzieci, rozdawnictwo żywności i odzieży (dla 200–300 tys. osób rocznie), kursy zaw., warsztaty rzemieślnicze; udzielała zapomóg pieniężnych; organizowała wysyłkę paczek dla jeńców wojennych i więźniów; przeprowadziła specjalne akcje pomocy dla osób: przesiedlonych do GG z ziem włączonych do III Rzeszy, wysiedlonych mieszkańców Zamojszczyzny, uchodźców z Wołynia, mieszkańców Warszawy podczas powstania i po wypędzeniu z miasta; 1941–44 z pomocy RGO korzystało ok. 700–900 tys. osób rocznie; RGO również protestowała przeciwko terrorowi władz okupacyjnych; środki na prowadzenie działalności (finansowe i w naturze) uzyskiwała m.in. od władz okupacyjnych, z pomocy zagr., gł. amer., oraz tajnych dotacji rządu RP na uchodźstwie; pracowało w niej (przeważnie honorowo) ok. 15 tys. osób; I 1945 RGO zakończyła działalność.
