Rabon Izrael, właśc. I. Rubin, ur. 1900, k. Radomia, zm. 1941, prawdopodobnie Ponary k. Wilna,
żyd. poeta, prozaik, eseista i krytyk literacki, tworzący w języku jidysz;
Rabon Izrael
Encyklopedia PWN
pochodził z okolic Radomia, od 1902 w Łodzi, zał. czasopismo lit. „Os”; od 1939 w Wilnie; autor groteskowo-katastroficznych wierszy, bogatych w elementy czarnego humoru, m.in. zbiory: Untern plojt fun der welt [‘pod płotem świata’] (1928), Groer friling [‘szara wiosna’] (1933), Lider [‘wiersze’] (1937); w powieści Ulica (1928, wyd. pol. 1991) podjął problem alienacji jednostek i grup społ.; ponadto nie ukończona powieść z życia w ubogiej dzielnicy Łodzi — Bałuty (1934); także autor popularnych powieści brukowych; tłumaczył na jidysz utwory m.in.: J. Cocteau, J. Kasprowicza, R.M. Rilkego, P. Valéry’ego, F. Villona, S. Zweiga.
